Στη μνήμη του Γ. Δρ. Πατελάρου

Στη μνήμη του Δρακογιώργη

Η μια φτερούγα τση καρδιάς είναι τραυματισμένη

μα είναι η άλλη δίπλα τζη κουράγιο να τση φέρνει

Ξυπόλυτος επήγαινα κι είχα τη στενοχώρια

μέχρι που μου παντήξανε αθρώποι δίχως πόδια

Θωρώ νεκρούς και προπατούν και ζωντανούς στον τάφο

ξερά λουλούδια στο μπαξέ και δροσερά στον τράφο

Φεγγάρι αλήτη τ’ ουρανού που οληνυχτίς γυρίζεις

είσαι χλωμό γιατί το φως του ήλιου δε γνωρίζεις

          Αυτές  είναι μερικές από τις μαντινάδες που μου είπε ο Δρακογιώργης, λίγο καιρό πριν φύγει από κοντά μας. Από το περιεχόμενο τους, φαίνεται ότι ο Γιώργης ήταν καλός και δυνατός μερακλής, αισθηματίας, καλόκαρδος, καλόψυχος και άξιος να χαίρεται τις ομορφιές τση ζωής.

Η φύση όμως τον αδίκησε, γιατί, παρόλο που την πάλεψε τη ζωή, δούλεψε, κουράστηκε, πικράθηκε, χάρηκε, πόνεσε, δεν τον άφησε μετά τη συνταξιοδότηση του να χαρεί ό,τι έφτιαξε στη ζωή του, τα παιδιά, τα εγγόνια του, τους πολλούς και καλούς του φίλους, τους χωριανούς του.

Τα προβλήματα της υγείας του, που δε μπόρεσε τελικά να ξεπεράσει, τον βασάνισαν τα τελευταία χρόνια της ζωής του και τον εμπόδισαν να ζήσει όπως ο ίδιος ήξερε.

Θα μου μείνουν αξέχαστες οι όμορφες βραδυές που πέρασα μαζί του, παρέα και μ’ άλλους μερακλήδες χωριανούς, το μαντολίνο, τις μαντινάδες, τις ρακές και τους μεζέδες.

Δεν υπάρχει, κατά τη γνώμη μου, κανείς, που να τον γνώρισε και να μην επεδίωκε να τον ξαναδεί. Είχε μαγνήτη στην καρδιά και στο χαμόγελο και σκλάβωνε με τη φιλοξενία, το χουβαρνταλίκι του και τις μαντινάδες του κάθε καινούργιο φίλο ή περαστικό από το χωριό.

          Ηξερε καλά την τέχνη ν’ αγαπά και ν’ αγαπιέται. Αγάπησε και αγαπήθηκε όσο λίγοι. Λάτρεψε τη γυναίκα του τη Μαριώ κι έκλαψε πολύ όταν του αρρώστησε και την έχασε. Αγάπησε τη γυναίκα του την Αλεξάνδρα που του στάθηκε πραγματική σύντροφος στις τελευταίες δύσκολες στιγμές της ζωής του.

          Τα παιδιά του, Αντωνία-Κώστας και Νεκτάριος-Αριστέα, αλλά και τα πέντε εγγονάκια του, είχαν πολλή αγάπη και τρυφερότητα να εισπράξουν ακόμη. Η ζωή κι η φύση όμως είχαν άλλη γνώμη. Μας τον στέρησαν.

Θα σε θυμάμαι Δρακογιώργη, για πάντα

Νίκος Ρισσάκης